Met door gevangenen gemaakte foto’s en filmpjes schetst deze rauwe en tegelijk poëtische debuutfilm een rijk beeld van het tot nu toe verborgen gebleven leven in een Chileense vrouwengevangenis. De focus ligt op moeders die lange tijd vastzitten. Ze mogen hun kinderen bij zich houden tot die twee jaar oud zijn. Daarna verliezen de vrouwen, als ze pech hebben, de controle over wie er voor hun kinderen zorgt en of ze überhaupt contact mogen hebben.
De ervaringen van ruim twintig moeders zijn verwerkt in een collectieve herinnering, verteld door de stemmen van twee gedetineerden. Zij spreken over onmacht en hunkering. Ook tussen de gevangenen onderling wordt zowel liefde als moederliefde ontvangen en gegeven.
De film begint met het het kille gerammel van een gevangenisdeur en het warme geluid van een moeder die haar kind in slaap zingt. Langzaam doemt uit het zwart een foto op van een vrouw die teder haar baby kust. Behalve ongelofelijk intiem en uniek zijn de stiekem met mobiele telefoons gemaakte beelden ook gefragmenteerd en imperfect. Toch zijn het onmisbare bouwstenen in het vertellen van dit verhaal.
Stills
