Het Japanse publiek was destijds geschokt door Kazuo Hara’s eerste documentaire uit 1972, een radicaal, onverbloemd portret van een groep mensen met hersenverlamming, of cerebrale parese (CP). Ze spreken zeer openhartig over wat het betekent om een buitenstaander te zijn in rauwe, confronterende interviews, die diepe indruk maken. Op handen en voeten wagen ze zich in het drukke verkeer en openhartig vertrouwen ze ons hun seksuele ervaringen toe. De onsentimentele zwart-witfilm, geheel vanaf de schouder gedraaid, is een samenwerking met de Green Lawn Movement, een groep activistische mensen met hersenverlamming die het bewustzijn rondom CP wil vergroten.
Soms lopen de emoties hoog op: Hara laat de 16mm-camera brutaal doorlopen als een echtpaar in huwelijkscrisis wil dat hij stopt met filmen, omdat hij te dicht bij hun gezinsleven komt. Exploitatie ligt op de loer, maar door de betrokkenen actief te laten deelnemen aan het maken van de film, geeft Hara hen de menselijkheid en keuzevrijheid terug die hen lange tijd zijn ontzegd. Terwijl een zwerm mensen op straat vol medelijden langs hem heen loopt, zegt Yokota: “Wij willen vrij leven, als mensen.”
Stills
