“De Nan Goldin van Sovjet-Praag”, werd fotograaf Libuše Jarcovjáková gedoopt door The New York Times. Sinds de late jaren zestig maakt ze rauwe foto’s van gemarginaliseerde groepen en richt ze de camera daarnaast regelmatig op zichzelf. Toch werd haar artistieke verdienste pas recent internationaal erkend. Als ze in 2019 door fotofestival Les Rencontres d’Arles wordt uitgenodigd haar werk te exposeren, duikt ze haar archief in.
Deze film over haar leven en werk bestaat volledig uit haar eigen materiaal, dat als een diavoorstelling voorbijtrekt, aangevuld met dagboekfragmenten die Jarcovjáková zelf voorleest. Het ritme waarin de duizenden foto’s elkaar opvolgen, brengt haar belevingswereld over tijdens haar decennialange zoektocht naar vrijheid.
Een indringend gebruik van geluid voert je mee door haar turbulente geschiedenis. Bijpassende achtergrondgeluiden wekken de foto’s tot leven: het geruis van machines als ze arbeiders in communistisch Praag fotografeert, de bas van de muziek als ze het nachtleven in Berlijn vastlegt, het geklik van een camera als ze modellen fotografeert voor vooraanstaande modemagazines in Tokio.
Stills
