Filmmaker Martijn Blekendaal vindt dat er een superheld moet komen voor onzichtbare kinderen. Kinderen die onzichtbaar moeten zijn, omdat ze hun leven anders niet zeker zijn. In The Invisible Ones vertelt hij de verhalen van vier kinderen – van wie sommigen inmiddels al 85 jaar oud – die de kunst van het ongemerkt blijven leerden beheersen. Het is iets dat hij in zijn eigen leven ook heeft leren doen.
Onder de kinderen bevindt zich een vrouw die zich in de oorlog muisstil kon houden (maar dat nu niet meer doet) en een man die zich sinds de duisternis van zijn onderduik omringt met honderden gekleurde lichtjes en plastic bloemen. En er is een jongen die zijn verhaal wel wil vertellen, maar zelf onzichtbaar moet blijven. En toch in beeld komt.
Dat vormt de aanleiding voor een verkenning van de manieren waarop in de geschiedenis van film, fotografie en televisie is getracht het onzichtbare in beeld te brengen. Zo wordt The Invisible Ones een speels mediaexperiment, een poging om een superheld te creëren en een eerbetoon aan onzichtbare kinderen én de superkrachten in gewone mensen.
