In Jean Luc Godards filmklassieker Alphaville probeert een vrouw (gespeeld door actrice Anna Karina) haar gevoel te verwoorden. Help me, zegt ze tegen de man naast haar, want ze tast in het duister omdat alle woorden voor liefde en affectie verbannen zijn uit het vocabulaire van de totalitaire stad Alphaville.
Deze scène vormt de opmaat naar de overpeinzingen van de politiek filosoof Michael Hardt. Anders dan Machiavelli, die in zijn beroemde traktaat Il Principe toekomstige heersers adviseerde dat het beter is gevreesd te zijn dan geliefd, suggereert Hardt voor een samenleving gebaseerd op liefde – als antwoord op een wereld die lijdt aan een permanente staat van oorlog. Niet de romantische, seksuele liefde, maar de herkenning van het vermogen tot denken en handelen en de bekrachtiging van gemeenschapszin via vreugde, zoals hij zag in recente volksopstanden.
Steeds doorsnijdt Grimonprez het betoog van Hardt met centrale scènes uit Alphaville, als kenschets van een dystopische samenleving die gedicteerd wordt door wreedheid en angst. In die combinatie van documentaire en fictie krijgt Godards film een onverwachte actuele kwaliteit.
