De 26-jarige Yoseli heeft haar gevangenisstraf uitgezeten, maar stapt opnieuw het cellenblok in. Een leegstaande gevangenis in Buenos Aires wordt namelijk het toneel voor een muzikale re-enactment. In wat nog het meest weg heeft van een schooltoneelstuk speelt een diverse cast van ex-gedetineerden belangrijke momenten uit hun tijd in de gevangenis na.
De docufictie richt zich op de onverwachte vreugde en familiale verwantschap tussen de gedetineerden, die in overvloedig natuurlijk licht en in pastelkleurige decors worden gefilmd. Zo leert een trans vrouw haar celgenoten hoe ze moeten vogue-en, speelt een rockband een lied over hun wensen en dromen en dansen cipiers en gevangenen tijdens de bruiloft van twee gedetineerden.
Het acteerwerk is onmiskenbaar non-professioneel, maar de momenten zijn daardoor niet minder ontroerend. Soms vergeten de acteurs hun tekst of komen de randen van de papieren decors in beeld. Juist door de fictionalisering van hun levensverhaal worden de diepliggende emoties van de gevangenen zichtbaar.
Stills
