Na het indrukwekkende vluchtverhaal Purple Sea (2020) draait ook deze documentaire van regisseur Khaled Abdulwahed (winnaar Grand Prix van FIDMarseille) om het overbruggen van afstanden. Als Syrisch vluchteling in Duitsland treedt hij in de voetsporen van zijn vader Sadallah, die zestig jaar eerder in de DDR studeerde. Een land dat niet meer bestaat, net zo min als het Syrië van weleer.
Destijds kwam Sadallah op uitnodiging, maar na het uitbreken van de burgeroorlog kon hij zijn zoon niet meer nareizen, ondanks Abdulwaheds inspanningen. In opnamen van een haperende telefoonverbinding (met soms een explosie op de achtergrond), haalt hij vanuit Aleppo nostalgisch herinneringen op aan een verloren tijd en tijdperk.
We horen stemmen, maar zien geen gezichten. Wel Abdulwaheds uitzicht op Duitse huizenblokken, een spooremplacement, een industriegebied. En zijn handen, als hij een paar vroege foto’s van zijn vader zorgvuldig bewerkt tot nieuwe ‘oude’ beelden van de plekken waar die destijds in Duitsland verbleef. Zo vult hij liefdevol gaten in de geschiedschrijving van vader en zoon; een microkosmos waarin zich de macrokosmos weerspiegelt van politiek, oorlog en vervlogen idealen.
Stills
