Wanneer je als filmmaker de camera richt op je disfunctionele familie, blijf je natuurlijk zelf ook niet buiten schot. Aanvankelijk lijkt Mariusz Rusiński een vlieg op de muur van zijn comfortabele ouderlijk huis. Hij observeert de ruzies tussen zijn zusje Zuzia en hun moeder, die zich wel wat anders bij het ouderschap had voorgesteld dan de urine van haar minderjarige dochter te moeten testen op sporen van drugs. Hij legt de woordenwisselingen tussen zijn ouders vast, waarin wanhoop wordt verpakt in verwijten.
De onderliggende vraag is hoe het kan dat een begaafde, intelligente zeventienjarige zo van het pad is geraakt. En in het verlengde daarvan: hoe grip te krijgen op een verslaving en als gezin wél te functioneren?
Om dat te kunnen onderzoeken, wordt Rusiński meer en meer een zichtbaar onderdeel van een complexe realiteit die soms veel weg heeft van een nachtmerrie. Opmerkelijk is dat Zuzia haar middelengebruik dan niet onder controle mag hebben, maar wel in staat is om met pijnlijke precisie analyses van hun collectieve puinhoop als mitrailleursalvo’s op haar ouders én broer af te vuren.
Stills
