Raymond Tallis, neurowetenschapper maar ook thuis in andere wetenschappelijke disciplines en bovendien dichter en filosoof, krijgt van de filmcrew een croissantje. Hij grapt dat zijn baard op kruimels gecontroleerd moet worden, opdat niet alle aandacht daarnaar uitgaat. Het is vast niet voor niets dat Johan Grimonprez zo het formele kader van zijn film doorbreekt, want illustreert dat niet Tallis’ betoog dat het menselijk bewustzijn een fundamenteel relationele aangelegenheid is, dat je alleen jezelf kunt zijn in relatie tot anderen?
Descartes beroemde uitspraak “Ik denk, dus ik besta” moet volgens Tallis eerder zijn “wij zijn in dialoog, daarom zijn wij.” Je kunt jezelf niet kietelen, daar heb je toch echt iemand anders voor nodig.
Tallis’ woorden worden kracht bijgezet in een eclectische montage van found footage van rennende konijnen, waggelende pinguïns, instortende huizen, een ruimtevaarder die krakend contact heeft met moeder Aarde, twee mannen die hevig disputerend het meubilair van een televisiestudio aan gort slaan. Want ook voor ruzie heb je de ander nodig.
