Het busje heeft zes stoelen achterin. Hoewel ze naast elkaar zitten, kennen de passagiers de meesten van hun medereizigers niet. Het zijn vrouwen, kinderen, oudere mannen en een enkele jonge vader. Waar ze ook vandaan komen, ze zijn onderweg naar dezelfde bestemming: veiligheid. In scènes geschoten op zijn ritten als evacuatievrijwilliger portretteert Maciek Hamela de hartverscheurende verhalen van burgers die hun huizen hebben moeten verlaten tijdens de recente Russische invasie van Oekraïne.
In het busje wordt stilte afgewisseld met oorlogservaringen. Een familie denkt aan de koe die achterbleef. Een grootmoeder veegt haar tranen weg wanneer ze haar kleinkinderen vaarwel zegt. Een klein meisje is gestopt met praten nadat vlakbij een bom insloeg.
Buiten bestaat uit een hobbelige weg en gebouwen vol gaten. Maar er is nog altijd warmte en hoop te midden van de verwoesting. Twee kinderen sluiten vriendschap. Een draagmoeder vertelt over haar droom om een café te openen. Een familie wordt herenigd. Zonder enig beeld van geweld te reproduceren, toont In the Rearview de diepte en de veerkracht van de mensheid onder traumatische omstandigheden.
