Toen de Iraanse actrice en regisseur Pegah Ahangarani (1984) opgroeide, dacht ze in elke soldaat op televisie haar vader te zien. In de eerste jaren van haar bestaan vocht hij aan het front en stond er een portret van Khomeini op een prominente plek in huis. Tot de beeltenis van de Iraanse ayatollah op een dag zonder opgaaf van redenen verdween en er een andere foto voor in de plaats kwam.
In dit persoonlijke essay vertelt Ahangarani (I Am Trying to Remember) over de effecten van de Iraanse Revolutie, en de daaropvolgende roerige tijden in haar vaderland, op haarzelf en haar naasten. Dat doet ze aan de hand van eigen archiefmateriaal, nieuwsfragmenten, familiefoto’s en haar persoonlijke verhaal in de voice-over. Eerst vanuit het perspectief van een opgroeiend meisje dat leeft in een wereld van sprookjeshelden, dan langzaam verschuivend naar de volwassen blik van een vrouw die de complexe gebeurtenissen overziet en kan duiden.
In vaak poëtische, liefdevolle zinnen doet ze uit de doeken hoezeer de levensloop van diverse generaties familieleden en vrienden geraakt werd door de Iraanse geschiedenis van de afgelopen vijftig jaar.
Stills
