De Sonorawoestijn, op de grens tussen Mexico en de Verenigde Staten, is een ronduit mensonvriendelijke omgeving. In de zomer komt de temperatuur overdag niet onder de veertig graden. Water is schaars. En zoals een local het stelt: “Alles hier wil je pijn doen: de planten, de insecten, de wilde beesten.”
Alleen de allerarmste migranten kiezen voor deze weg naar Amerika. Wie geluk heeft, kan de woestijn in drie tot vijf dagen doorkruisen. Velen raken echter de weg kwijt en sterven van honger of dorst, of worden opgepakt door grenswachters.
Dat menselijk drama komt aan bod in El mar la mar, in de vorm van verhalen van overlevenden, trackers en woestijnbewoners, die op de geluidsband te horen zijn. Visueel draait de film vooral om het ontzagwekkende landschap en zijn ecologie. Deze meditatieve, soms abstracte film, geschoten op 16 mm, grijpt in een poëtische verkenning van de woestijn een politiek-maatschappelijk heet hangijzer aan.
Stills
