Weet je op vijftienjarige leeftijd of je ooit kinderen wilt verwekken of baren? De teamcoördinator van genderpoli Zaandam betwijfelt dat. En toch stelt hij de jongeren die zich aanmelden voor psychologische begeleiding precies die vraag. Een collega-psycholoog vertrouwt erop dat jonge mensen zelf weten wat goed voor hen is. Hij is transman en een van de ervaringsdeskundigen die werkzaam zijn bij deze poli. Hun meerwaarde is evident, maar soms levert het ook frictie op.
Taal, toch al zo’n gevoelig instrument, blijkt nog veel complexer in het gebruik dan gedacht. Er zijn er die de vermelding van voornaamwoorden overbodig vinden, maar een meerderheid is voor. Wanneer iemand vertelt ‘gewoon’ op mannen te vallen, gaan er heel wat wenkbrauwen omhoog.
Ingrid Kamerling schakelt soepel tussen observaties en interviews. Haar onderzoekende blik boort zich in de complexiteit van de organisatie: de eeuwige geldkwesties, de administratieve dwang, de ongezonde werkdruk. Boven alles wordt de noodzaak gevoeld jongeren en hun ouders zo goed mogelijk toe te rusten voor het traject dat hen nog wacht, vol grote emoties en ingrijpende veranderingen.
Stills
