Jaren geleden stuitte filmmaker Keith Wilson op de website van performancekunstenaar en sjamaan Frank Moore (1946-2013) en trof daar een schijnbaar bodemloze schatkist aan essays en kunstwerken aan. Moore, een rolstoelgebruiker met hersenverlamming, was vanaf de jaren zeventig tot aan zijn dood zeer productief in vele disciplines en zocht in zijn werk vaak de grenzen van het (erotisch) betamelijke op.
Wilson raakte gefascineerd door deze gevierde, maar ook omstreden kunstenaar en begon aan een documentaire over Moore. Hij kreeg van diens nazaten zelfs toegang tot een flink aantal harde schijven met uniek beeldmateriaal.
In deze speelse live documentaire doet Wilson uit de doeken waarom die film over Moore er niet kwam. Telkens weer botsten Moore’s vrijzinnige levenshouding, en misschien ook Wilsons naïviteit, op de bureaucratie van de hedendaagse filmwereld.
Gaandeweg worden Wilsons vragen steeds existentiëler. Kun je eigenlijk wel een conventionele documentaire maken over zo’n onconventioneel mens als Frank Moore? En is hijzelf wel de juiste persoon om dat te doen?
Stills
