Kan een artificiële intelligentie ooit een echt, origineel kunstwerk maken? AI mag dan wel steeds beter zijn geworden in het imiteren van menselijke uitingsvormen, het scheppen van kunst is volgens sommigen onmogelijk voor een systeem dat geen ziel heeft. Maar wat is die ziel? Bevindt die zich werkelijk in het kunstwerk? Of is het onze eigen betekenis die wij als toeschouwers automatisch invullen?
Deze videoinstallatie zoekt de grenzen op van die betekenisverlening. Daarvoor werd een AI getraind met taalelementen uit het Akkadisch, gesproken in de tijd van de mythische Toren van Babel, zodat die glossolalia of tongentaal produceert. Dit willekeurig Babylonisch ‘gebabbel’, gesproken met een synthetische stem, wordt door een speech-to-text-AI omgezet naar Engelse ondertiteling – wat de spraakverwarring er niet minder op maakt.
Ondertussen toont ook de beeldenstroom die de AI genereert niet de indrukwekkend gedetailleerde illustraties die we van AI kennen, maar juist aangetaste, meerduidige en vervormde beelden die ruimte laten voor onze eigen interpretatie. Ligt de ‘ziel’ van dit kunstwerk in die interpretatie? In de AI? Of in de ontmoeting van die twee?
Stills
