In een uitgestrekte zandwoestijn wisselen twee mannen gezondheidsadviezen uit. “Vlees van wilde zwijnen is goed voor de longen”, zeg de ene man. “Wilde zwijnen én bosmarmotten”, vult de ander aan. De mannen drukken in de Tenggerwoestijn in Noordwest-China bosjes stro in het zand om verwoestijning en zandstormen tegen te gaan. Even later zien we meer mensen, mannen en vrouwen, dit werk doen.
In de onmetelijke zandvlakte – de Tenggerwoestijn is even groot als Nederland – oogt het als sisyfusarbeid. Misschien komt het door dit gevoel van zinloosheid dat de gesprekken serieuzer worden. Een van de twee mannen vertelt hoe hij verlaten werd door zijn vrouw, waarna hij hun kind in zijn eentje opvoedde. Hij had zich het leven anders voorgesteld, maar het gaat zoals het gaat. “Ons lot is als een onbreekbare muur”, stelt hij gelaten vast.
Na een lange dag worden hij en de andere arbeiders met een tractor met aanhangwagen opgehaald. Morgen wacht weer een dag onder de strakblauwe hemel in de hete woestijn.
Stills
