Het kunstmatige blauw van de in rijen opgestelde voederbakken trekt lange strepen in het bruinrode zand – fraai van bovenaf gefilmd. Nadat de zware scharnierdeur is geopend, vult het beeld zich met een van alle kanten aansnellende stroom honden. Ze brengen met hun witte, gele, bruine of zwarte vachten schilderachtige toetsen aan in deze door okertinten gekenmerkte omgeving. Op de achtergrond klinkt luid geblaf, van dichtbij gesmak en geslurp. Het is etenstijd, het hoogtepunt van de dag voor de 750 straathonden in dit asiel in de Marokkaanse havenstad Agadir.
Sfeervolle beelden, ondersteund door een trefzeker geluidsontwerp, vangen de leegte van dit hondenleven in gevangenschap. Binnen een vervallen complex van grote binnen- en buitenruimten doen ze hun behoefte, paren en baren ze, krabben, poetsen of verdedigen ze zich en vallen ze groepsgewijs in slaap. Met een metalen label in een flapoor wachten ze zonder het te weten gelaten op adoptie. De enige menselijke stem die we horen, komt van een nieuwslezer op de radio die een bericht voorleest over vluchtelingenstromen wereldwijd.
Stills
