“Alle personen en gebeurtenissen in deze film lijken echt, maar dat is niet waar!” vertelt de disclaimer die na de begincredits van Mahmoud Bakhshi’s tegendraadse portret van Teheran in beeld komt. Dan hebben we de regisseur al zijn brief aan de voorzitter van het Iraanse filmfonds horen voorlezen, waarin hij verklaart dat hij zijn documentaire over Teheran om verschillende redenen niet heeft kunnen voltooien – vooral omdat het (zo stelt hij aan het einde van zijn film) tijdverspilling zou zijn.
In plaats daarvan schotelt Bakhshi ons een intelligente, voortdenderende, muzikale compilatie voor van archiefbeelden en eigen opnames die hij in vijf jaar verzamelde. Beginnend bij het mooie dorp dat Teheran ooit was (een plek waar, volgens een 13e-eeuws verslag, uitzonderlijk lekkere granaatappels groeiden) springt hij langs heden en verleden van de stad.
Via diverse onderdrukkers, massale opiumverslaving, de conferentie van Teheran en de Islamistische Revolutie tot aan de explosieve groei van de metropool en de huidige verkeerschaos. Waar het huidige Teheran in uitblinkt? Zijn toppositie op de lijst ’s werelds meest vervuilde steden.
