Entretierra opent met een lang shot van een tas op een hobbelende treinstoel, erop twee zonnehoeden. In de voice-over horen we een man vertellen over de dag waarop hij werd gekidnapt en vermoord, en hoe zijn moeder vervolgens naar hem op zoek ging.
Door de verwoestende drugsoorlog in Mexico worden sinds 2006 al meer dan 112.000 mensen vermist. Hun families zijn middels goed georganiseerde, bewapende expedities op eigen initiatief gaan zoeken naar hun dierbaren. Aarde wordt omgespit, informatie en tips worden uitgewisseld en vuilnisbelten uitgekamd.
Het beeld blijft daarbij aanvankelijk op zwart, alsof we diep in de grond zijn, bij de overledenen. De geluiden op de soundscape klinken dof en vervormd, dreigend ook: een hond slaat aan, iemand roept, in de verte klinkt een sirene. Documentairemaker Emanuel Licha wil hiermee “een geluidsruimte tussen leven en dood, tussen aanwezigheid en afwezigheid” verbeelden; een ruimte waar degenen die verdwenen zijn nog steeds hun verhaal kunnen vertellen en de levenden naar hen kunnen horen zoeken.
Stills
