Op diep empathische wijze tekent de 72-jarige Nicolas Philibert (bekend van de onderwijsfilm Être et avoir) een portret van enkele vaste bezoekers en medewerkers van de Adamant. In deze op de Seine drijvende, huiskamerachtige instelling in Parijs vinden psychiatrische patiënten een luisterend oor en kunnen ze deelnemen aan allerlei activiteiten – van koken en praten over voetbal tot tekenen en muziek maken.
Langzaam maar zeker komen we in deze geduldig observerende film steeds meer over hen te weten, zowel over hun vaak onnavolgbare eigenaardigheden als hun nuchtere verstand. En soms zien we de wereld even door hun ogen.
De woorden ‘warm’ en ‘sympathiek’ komen terecht veel voor in de recensies van Sur l'Adamant (On the Adamant), dit jaar de verrassende Gouden Beer-winnaar op het festival van Berlijn. Maar deze film is meer dan een portret van een groepje buitenstaanders. Door subtiel óók aandacht te schenken aan de blikken, reacties en onderlinge interactie van de toegewijde begeleiders, houdt Philibert iedereen een spiegel voor.
Stills
