Na het veelbekroonde On the Adamant (2023), over een op de Seine drijvende psychiatrische dagopvang, strijkt Nicolas Philibert neer bij twee afdelingen van Hôpital Esquirol. In dit psychiatrische ziekenhuis filmt hij patiënten – van wie sommigen ook al in On the Adamant verschenen – en hun behandelaars tijdens diverse gesprekstherapieën.
Het gaat om volwassenen met verschillende achtergronden, die worstelen met ernstige waanbeelden, angsten, depressies – of een combinatie daarvan. Soms krabbelen ze op richting een zelfstandig bestaan in de maatschappij, in anderegevallen hebben gesprekken vooral tot doel hen weer even mens te laten voelen. Door met compassie naar hen te luisteren nemen de behandelaars hen serieus.
Juist doordat Philibert alle tijd inruimt voor opnames van therapiesessies – soms een op een, soms in groepssetting – wordt duidelijk hoe onnavolgbaar de wereld is voor sommige patiënten, en hoe complex de chaos in hun hoofd. Zonder dat de filmmaker ingrijpt in de situaties die hij vastlegt, weet hij tussen de uiteenlopende lagen van trauma door hun unieke karakters en levensfilosofieën in beeld te brengen.
