Een queer filmmaker keert met geregelde tussenpozen vanuit zijn woonplaats in het buitenland terug naar zijn geboortestad Tripoli (Libanon). Zijn queeste om de stad die hem ooit afwees onder ogen te komen, vormt aanleiding tot reflecties die de film het karakter geven van een stadssymfonie.
Daarbinnen voelt hij ook een dwarsdoorsnede van de stadsbewoners – met een aantal terugkerende hoofdpersonen, onder wie een queer kunstenaar en een jonge linkse politicus – aan de tand over een keur aan onderwerpen. De rode draad in deze gesprekken is de nieuwsgierigheid van de regisseur naar de culturele attitudes van de inwoners van Tripoli en hun bereidheid nieuwe ideeën te omarmen. Soms vinden de gesprekken een-op-een plaats, bijvoorbeeld in de intimiteit van een slaapkamer. Op een ander moment wordt een heel legioen aan gemeentewerkers op straat geïnterviewd.
De documentaire schetst het beeld van een stad die vastzit in een zelfgesponnen web. Verlamd door onder andere een zware economische crisis en een haperende revolutie, overheerst onder de hoogst diverse bevolking de vrees voor een naderende dag des oordeels.
Stills
