“Ik ben hier voor moord, niet voor een zedendelict,” verklaart een gedetineerde buiten beeld. Dat wil hij gezegd hebben, want mocht hij ooit in aanmerking komen voor overplaatsing, dan maakt hij als moordenaar meer kans dan als zedendelinquent.
Hij is in de minderheid in de open penitentiaire inrichting van het Corsicaanse Casabianda, want ruim 80 procent van de veroordeelden zit er vanwege een zedenmisdrijf dat meestal gepleegd is in huiselijke kring. Paria’s onder paria’s zijn zij, maar voor de geduldige camera van Guillaume Massart wordt een aantal van hen weer mens. Wat begint als een observerende documentaire over een gevangenis zonder muren en prikkeldraad, wordt in het jaar dat Massart in Casabianda doorbrengt een adembenemende zoektocht naar humaniteit.
De ontwapenende, helder en direct bevragende Massart neemt alle tijd van de wereld om met zijn zwaar getroebleerde gesprekspartners af te dalen in hun morele moeras. Massart vindt daar wanhoop en zelfreflectie, maar ook ontkenning. Intussen werpt de film complexe dilemma’s op over vergelding en vergeving, zoals de ogenschijnlijk simpele vraag of iedereen een tweede kans verdient.
Stills
