Ondanks dat documentairemaker Mark Cousins in een interview verklaarde geen biografische films te willen maken, maakte hij er al meerdere. Na onder anderen Orson Welles en Alfred Hitchcock is het onderwerp dit keer de abstracte en wat vergeten kunstenaar Wilhelmina Barns-Graham.
Maar een typische biografische film is het niet. Want Cousins is niet zozeer geïnteresseerd in de feiten en de chronologie van het leven van Barns-Graham, maar in haar brein. In de manier waarop zij de wereld beschouwde, ordende en in kunst vertaalde. Deze essayfilm, die op het filmfestival van Karlovy Vary de hoofdprijs won, doet een poging om in het perspectief te kruipen van een vrouw die de wereld zag in kleuren, vormen en lijnen. Die de natuur waarnam in structuren en rasters.
Het is ook een film die met uitzonderlijke aandacht, en met die karakteristieke, mijmerend associatieve blik van Cousins, naar haar werk kijkt. Haar evocatieve gletsjerschilderijen, de notitieboeken met pagina’s en pagina’s aan mathematisch uitgedokterde composities van kleurvlakken. Zo is deze documentaire, zoals eigenlijk elke film van Cousins, vooral ook een film over kijken.
Stills
