Vader en dochter komen samen in een witte ruimte. Eén enkel venster op de buitenwereld, met uitzicht op zee, geeft wat lucht. Een anekdote over een koninklijk onderonsje zet de gemoederen op scherp; een aandoening met een stigma vult de ruimte.
Eleonora Camizzi stelt de vragen die ze nooit eerder kon, wilde of durfde stellen aan haar vader met schizofrenie. Daarbij gebruikt ze film als een vliegwiel. Hier, in een visueel aantrekkelijk decor met zorgvuldig uitgekozen rekwisieten, doorbreekt ze een jarenlang zwijgen. De interactie tussen dochter en vader, tussen de regisseur en haar protagonist, onthult langzaam het wereldbeeld van de vader, de gevolgen die hij daarvan in de maatschappij heeft ondervonden en daarmee ook de moeilijkheden voor zijn dochter.
Hoe is het om een vader te hebben die in een andere werkelijkheid leeft? En wat doet het met je om je leven lang jouw werkelijkheid te moeten verdedigen? Wat begint als een ondervraging over het verleden, wordt een betekenisvol gesprek in het heden.
Stills
