Op een groene berghelling in het zuiden van Mexico hoedt een familie van inheemse Tsotsil-vrouwen schapen. De film observeert hen terwijl ze de wol knippen en verven, of met de dieren door de bergen wandelen.
Maar meer dan een portret, is de film een ontmoeting. Eentje waarbij filmmaker Gabriela Dominguez Ruvalcaba haar perspectief niet oplegt, maar transparant maakt. Ze gaat (soms letterlijk, soms figuurlijk) in gesprek met de vrouwen. Over het maakproces van de film en over hun culturele identiteit.
Die reflexieve benadering ontgint een essayistische laag; de documentaire onderzoekt op associatieve wijze de relatie tussen de mens en het landschap. De fysieke paden die door de bergen zijn aangelegd, maar ook de historische wegen die er zijn bewandeld.
Met een minimalistisch geluidsdecor, mime-achtige scènes waarin de vrouwen hun dagelijkse werkzaamheden uitbeelden en een poëtisch oog voor details als plukjes wol die als sneeuw door de lucht dwarrelen, verkent deze film de verschillende manieren waarop de mens een leefomgeving kan vormgeven, en welke sporen dat nalaat.
Stills
