Hoe kun je iets missen wat je nooit echt hebt gehad? Filmmaker Miranda Stern weet weinig over haar moeder, die overleed toen ze vijf maanden was. Nu ze overweegt om zelf moeder te worden, herstellend van een heroïneverslaving, doorbreekt ze het zwijgen. Door eindelijk oude dozen met spullen te openen, hoopt ze de moeder te ontdekken die ze nooit heeft gekend. Maar ze moet daarvoor wel eerst de confrontatie aangaan met haar eigen schuld- en schaamtegevoel.
Voor haar bevrijdend eerlijke afstudeerfilm verzamelde Stern de rommelige, imperfecte, gebroken, vrolijke, verdrietige en wanhopige stukjes van het leven. Ze spoelt de film terug, pauzeert, vertraagt ze alsof ze haar moeder ergens tussen de beelden zou kunnen vinden. In een bijzondere montage omarmt ze juist de afwezigheid, de gaten en de stiltes.
De beelden, van digitaal tot Super8, 16mm en VHS, plakt ze aan elkaar als in de Japanse kunst van kintsugi – ze blijven onvolmaakt, de scheuren kun je nog steeds zien. Net als het maken van films zelf, zal deze reis nooit voltooid zijn.
Stills
