Binnen slechts 0,2 seconde nadat een geluid wordt opgevangen door het slakkenhuis weet het brein de trillingen in het oor te vertalen in een geluid met een bepaalde afstand, richting en snelheid. Welke emoties en betekenissen we vervolgens aan dat geluid toekennen, is subjectief.
Dat realiseerde Hyejin Jung zich toen haar rechteroor zich vulde met een constant ruisgeluid. De verklaring van haar arts luidde dat haar oor een machine werd. In het ziekenhuis ontmoette zij Somchai, een bouwvakker die aan dezelfde kwaal lijdt, en ze begonnen te vergelijken hoe hun lichamen van binnen klinken.
In een combinatie van ziekteverslag, maatschappijkritische reflectie, soundscape en poëtisch zelfonderzoek laat Jung zien – en horen – hoe dun de scheidslijn is tussen geluid en lawaai. Ze gaat daarbij verder dan de individuele beleving, die laveert tussen geestverruimend en claustrofobisch. Ze stelt dat de stem van gemarginaliseerden – die vaak werk verrichten dat gehoorschade veroorzaakt – door machthebbers als lawaai wordt gezien en als zodanig wordt bestreden.
Stills
