Slechts één keer – en dan heel kort – vertelt Mark Brown iets over zijn persoonlijk leven. Over een liefde die hevig opvlamde maar inmiddels lang voorbij is. Even lijkt zijn ietwat slepende stem te breken, maar hij herstelt zich snel. En keert terug naar het onderwerp waar hij het liefste over praat: de bloemen en planten waarmee hij in zijn eigen tuin een primair bos hoopt te reproduceren.
Links en rechts identificeert de paleobotanist soorten, terwijl een filmploeg hem volgt tijdens zeven wandelingen tussen Azier aan de oever van de Seine en zijn woonplaats Sainte-Marguerite-sur-mer. Regisseur Pierre Creton volgt hen op afstand, terwijl Brown aantekeningen en schetsen maakt, praat over nieuwe ontdekkingen of met de filmploeg het juiste licht afwacht.
Dit ‘making of’-deel van de film wordt gevolgd door Herbarium, een serie close-up shots met een 16mm camera die volgens Brown “de ziel van bloemen beter vangen dan foto’s.” Met een gedempte stem waar ontzag en vervoering uit spreekt, voorziet Brown de beelden van commentaar. Zijn opsomming van Latijnse namen klinkt als een bezwerende mix van wetenschap en poëzie.
Stills
