Debuterend filmmaker Myrid Carten filmt sinds haar kindertijd al alles wat los en vast zit, en wanneer haar moeder vermist raakt pakt ze de camera weer op in antwoord op deze nieuwe crisis. Haar moeder Nuala, eens succesvol als maatschappelijk werker, is na de plotselinge dood van haar moeder geestelijk ingestort. Ze schuifelt heen en weer tussen afkickklinieken, psychiatrische ziekenhuizen, en af en toe de straat.
Intieme, verrassende en vaak met duistere humor doorregen gesprekken met haar moeder en andere familieleden maken duidelijk welke beproevingen alle betrokkenen moeten doorstaan in de liefde voor iemand die kampt met verslaving en gekte. Homevideo’s uit Myrids kinderjaren en opnamen met videoinstallaties uit haar huidige kunstenaarsbestaan vormen een mix van fictieve en documentaire elementen, die de vicieuze cyclus van zorg verlenen en doldraaien mooi weergeven.
Prikkelende Ierse ballades over het zwerversleven en dromerige beelden van het verwaarloosde (groot)ouderlijk huis zinspelen op culturele en relationele factoren die in het spel zijn. Op frisse en inventieve wijze komt de film uit bij een bekende, universele vraag: hoe kunnen we onze dierbaren bijstaan zonder onszelf te verliezen?
