Hossein Sabzian is een fanatieke filmfan die een familie weet wijs te maken dat hij de populaire Iraanse regisseur Mohsen Makhmalbaf is. Hij belooft de oudste zoon een hoofdrol in zijn film en bespreekt met de vader welke bomen verwijderd moeten worden om het huis goed in beeld te kunnen brengen.
Hoewel de familie eerst blij is de man te ontmoeten en zich vereerd voelt door zijn aandacht, ontstaat er argwaan. Een bevriende journalist brengt de waarheid naar boven en Hossein Sabzian wordt gearresteerd wegens fraude.
Zoals realiteit en film zijn verweven in Sabzians leven, zo bevindt ook Close-up zich op het grensgebied tussen fictie en documentaire. De film bevat beelden van de berechting van de oplichter, maar ook dramatiseringen van de gebeurtenissen die daaraan vooraf gingen. Omdat alle karakters zichzelf spelen, is moeilijk na te gaan waar de realiteit eindigt en waar de fictie begint.
De filmstijl van regisseur Abbas Kiarostami benadrukt continu de aanwezigheid van de camera en de invloed daarvan op wat zich voor onze ogen voltrekt. De grens tussen film en realiteit, tussen fictie en documentaire, is diffuser dan we denken.
