Toen Georgië net onafhankelijk was geworden na de val van de Sovjet-Unie, vocht de jonge Mzia als scherpschutter tegen de Russische agressie in Abchazië. Nu, in de herfst van haar leven, beheert ze een lift in een brutalistische flat in Tbilisi. De lift is er voor bewoners, maar dient tevens als transportmiddel waarmee betalende passanten via een doolhofachtige constructie en een brug richting een ander, hoger gelegen deel van de wijk worden geleid.
Zelf woont Mzia met haar kat in een nabijgelegen hok, waar ze grofkorrelige videobeelden van de lift in de gaten houdt. Tot ze ‘haar’ lift ziet stranden en er een tragikomische queeste begint om het probleem op te lossen. Terwijl de technicus onbereikbaar blijkt en de gemeente op telefoontjes noch op brieven reageert, moet de klantvriendelijke Mzia aan haar gefrustreerde liftklanten ‘nee’ verkopen.
Thuis staart ze ondertussen zuchtend naar haar oude legerfoto’s en haar zo geliefde portret van Stalin. De dagelijkse besognes van de oudere mensen in deze doodgewone wijk vol bureaucratische echo’s en technieken uit het verleden, verenigen zich maar moeizaam met een modern land in beweging.
Stills
