“Kan ik nostalgisch zijn over iets dat ik nooit heb meegemaakt?”, vraagt beginnend filmmaker Pranami Koch zich af. Ze denkt aan haar grootmoeder, die ze nooit kende en die behoorde tot de Koches, een klein volk in India met een eigen cultuur en tradities. Zoekend naar verbinding en identiteit reist ze naar het platteland om zich in de Koch-gemeenschap onder te dompelen.
De filmmaker vermengt impressies van het leven op het land met subjectieve, vaak poëtische bespiegelingen, onder meer over het verlies van taal en cultuur. De vrouwen hakken hout en gaan vissen, maar springen ook in de rivier voor een stoeipartij. Regelmatig heffen ze een lied aan, want dat hoort erbij als je Koch-vrouw bent. De filmmaker denkt ook aan de strijd die vrouwen voor haar hebben moeten voeren.
Afgezien van een scène met haar vader richt Koch de camera alleen op de vrouwen van deze matrilineaire gemeenschap, waar vrouwen familiehoofd zijn. We proeven vrijheid, zelfverzekerdheid en gemeenschapszin. Een persoonlijk project, dat tegelijk veel zegt over de positie van minderheden in India.
Stills
