De migratiestroom van Zuid- naar Noord-Amerika is geen recent fenomeen. In de vroege jaren 80 ontvluchtten inwoners van Ecuador al hun land vanwege de oorlog met Peru, of trokken van de grensstreek naar het noorden. Onder hen de familie van regisseur Wil Paucar Calle.
Veertig jaar later beschrijft hij in een brief aan zijn moeder hoe hij opnieuw de weg heeft afgelegd die zij nam van Loja naar Quito. Hij filmt het landschap – meestal ’s nachts en vaak zo bewogen dat er niet meer van overblijft dan nachtmerrieachtige strepen – en beschrijft de plekken waar hij stopt en uitrust. Foto’s uit het familiealbum projecteert hij op afbladderende gevels, kleding aan een waslijn, bladeren van stoffige struiken en door uitdroging gebarsten zandwegen.
Via film probeert Calle dichter bij zijn moeder te komen en bij de plek waar zij hem altijd over vertelde. Het is als het hechten van een mentale wond. De film balanceert op de grens tussen herinnering, droom en therapeutisch zelfonderzoek. Het is een poëtische poging terug te grijpen naar een wereld die er niet meer is, maar voortleeft in de familiegeschiedenis waarvan Calle zelf onherroepelijk deel uitmaakt.
Stills
