Een oude familiefoto roept bij een eenzame jongen nare gevoelens op. Er duikt een vreemd wezentje op, dat hem steeds dieper meesleurt in zijn herinneringen, terwijl hij rondstruint door zijn rommelige, smoezelige huis. Maar de echte vlekken zitten “dieper begraven dan tatoeages”, zoals hij zegt in een cryptische voice-over. Vlekken die te maken hebben met de generatiekloven die ditzelfde huis herbergt en de onuitgesproken sporen van het (post)communistische verleden.
Voor deze immersieve koepel-ervaring, gemaakt als afstudeerproject aan de Hongaarse kunstacademie MOME, werd het huis van de grootouders van maker Emese Pálovics gescand in duizenden foto’s en 3D-beelden, die als een collage aaneen zijn geregen. Ze worden naadloos gecombineerd met zowel digitale als traditionele animatietechnieken.
De assemblage-stijl wordt versterkt door gruizig geluidsontwerp dat je in het duistere gemoed van de hoofdpersoon plaatst. Jagend op de duistere wezentjes waarvan er meer en meer opduiken, zakt hij steeds verder weg in de krochten van dit huis en zijn onderbewuste.
