Si no puedo bailar, esta no es mi revolución

Lillah Halla vroeg vijf Cubanen om voor de camera te dansen op de muziek die hun leven op dat moment samenvat. Die nummers zijn niet te horen. Maar de kamers waarin ze dansen, de manier waarop ze bewegen en hun gezichtsuitdrukking tijdens het luisteren onthullen hun gemoedstoestand.

De hoofdpersonen dansen in hun eigen slaapkamer met oortjes in. Het zijn intieme momenten, maar de hoofdpersonen kijken rechtstreeks de camera in, alsof ze in een spiegel staren. Een familie danst samen in een piepkleine kamer, een oude man staat in een ondergelopen huis en een tiener springt op een bed voor een met posters beplakte muur. Via deze portretten ontstaat een beeld van de sociaaleconomische toestand van Cuba.

Halla studeerde in 2014 af aan de Cubaanse filmacademie EICTV. Haar speelfilmdebuut Power Alley (2023) ging in première op het filmfestival van Cannes en won daar de FIPRESCI-prijs voor beste debuut.