Alzheimer, zegt iemand. Dat betekent dat bij de openingsbeelden, waarin we mevrouw Fang Xiuying nog zagen rondlopen, de dood reeds was aangekondigd. Het grootste deel van de documentaire brengen we door aan Fangs sterfbed een jaar later, in een dorp in Zuid-China. Waar de uitbehandelde vrouw, die niet meer kan spreken, wordt omringd door familieleden en buren.
Het zijn de vrouwen die zich fysiek om haar bekommeren. De mannen geven vooral commentaar: haar nek is rood, haar knieën zijn koud, het zal niet lang meer duren. Ben jij een dokter?, schampert iemand. Tussendoor volgen we een paar mannen die gaan vissen, ’s nachts met een elektrisch schepnet. Want het leven gaat door.
De camera observeert, in langdurende opnamen. Te midden van de drukte rond haar bed, het gemopper en geouwehoer, keren we telkens terug bij Fangs gezicht. Ze kijkt, wacht, kan niets meer doen – net als wij is ze alleen nog toeschouwer. Regisseur Wang Bing voert zo zijn documentaire (winnaar van Locarno’s Gouden Luipaard in 2017) naar de essentie: het aandachtig observeren van het leven. En het voorrecht aanwezig te zijn, bij de laatste dagen van mevrouw Fang.
Stills
