Het openingscitaat komt uit Milan Kundera’s The Unbearable Lightness of Being: “Als we maar één leven zouden hebben, hadden we net zo goed helemaal niet geleefd kunnen hebben.” Vervolgens betreden we vanuit het duister een wereld die slechts een van vele blijkt. Voortglijdend door ruimte en tijd passeren we momenten in een mensenleven – een baby in de armen houden, met een bal spelen – die klein afsteken tegen het onafzienbare netwerk van structuren en werelden dat zich aan onze alledaagse blik onttrekt.
Met een titel die tijd en ruimte verenigt, maakt Eternal Habitat ons bewust van de dynamische, levende omgevingen waarin ons vluchtige bestaan zich afspeelt. De muziek van Aurélien Bello transformeert langzaam van geruststellend in verontrustend, terwijl de menselijke zwart-witwereld omgeven blijkt door ongekende kleurenlandschappen, die in hun gedetailleerde complexiteit getuigen van maker Sergey Prokofyevs andere carrière als architect.
Een korte impressie van de eeuwigheid, die reeds prijzen won op gespecialiseerde dome-festivals in Jena en Colorado.
Stills
