In het mijnwerkersstadje Río Turbio in Patagonië voorkomt een plaatselijke legende dat vrouwen een voet in de steenkolenmijnen zetten. Mocht een vrouw dat wagen, zo gaat het verhaal, dan zal de ‘zwarte weduwe’ dood en verderf zaaien. Vrouwen werken hooguit als secretaresse, of staan op het podium in de hoop tot ‘Koningin van de Steenkool’ gekroond te worden tijdens de plaatselijke schoonheidsverkiezing.
Regisseur Tatiana Mazú González onderzoekt de achtergestelde positie van vrouwen in Río Turbio en toont de harde, dagelijkse realiteit van de mijnwerkersfamilies. Ze baseert zich op verhalen van vrouwen, onder wie haar tante, over bijvoorbeeld hun maandenlange protest tegen de barre werkomstandigheden in de mijnen en het feministische radiostation dat ze hebben opgezet om onrechtvaardigheden onder de aandacht te brengen.
Geluidsopnames, tekstberichten en bijzondere kaarten van het gebied vormen samen een speelse collage van een onderbelichte lokale geschiedenis. Río Turbio is een ode aan de strijd van de ‘kolenvrouwen’ en eist hun plek op in de collectieve herinnering.
