Voordat Hollis Frampton bekend werd als filmmaker van de New American Cinema, hield hij zich voornamelijk bezig met fotografie. In (nostalgia) laat hij elf van zijn foto’s zien, gemaakt tussen 1958 en 1966, plus een foto van een onbekende fotograaf. Het zijn foto’s van vrienden in de New Yorkse kunstwereld, beschimmelde spaghetti of twee toiletten die een kruisiging nabootsen. Bij alle twaalf haalt hij herinneringen op. Na ongeveer een minuut, wanneer het commentaar is gestopt, vatten de foto’s een voor een vlam en verbranden ze tot as. Door de zwartgeblakerde foto’s ook op film vast te leggen, herschept Frampton ze in zekere zin.
Daarbij lopen voice-over en beelden niet synchroon: elk verhaal hoort bij de foto die erop volgt, niet bij de foto waar we naar kijken. Zo laveer je tussen de foto die je verwacht te gaan zien en het verhaal bij de vorige foto. Framptons zwart-witfilm, onderdeel van een groter werk genaamd Hapax Legomena, is een dubbele tijdsbeleving waarin herinnering en vooruitblik samensmelten.
