De ontluikende strijd voor Palestijnse zelfbeschikking kon tussen 1960 en 1980 rekenen op de steun van linksradicale bewegingen wereldwijd. Ook in Japan. Dat blijkt uit een collectie 16mm-films van militante filmmakers uit diverse landen, die Japans werden ingesproken om te worden getoond aan een Japans publiek. Dat voelde zich na de Tweede Wereldoorlog onderdrukt door de Verenigde Staten, en had niet alleen sympathie voor de Palestijnen maar identificeerde zich in hoge mate met hen.
Stilistisch variëren de films enorm. Er zitten interviews bij met PLO-kopstukken, documentaire impressies van het leven in vluchtelingenkampen, experimentele films en instructiefilms voor toeristische doeleinden. Mohanad Yaqubi put uit dit materiaal voor een film die gezien kan worden als mogelijke conclusie of epiloog. Hij laat zien hoe twee zeer verschillende volkeren zich verbonden kunnen voelen via beeld, maar stelt ook vragen. Waar ligt de grens tussen steun en propaganda? En in hoeverre is een lokale strijd internationaal te vertalen?
Stills
