Muren en autoruiten tonen nog de sporen van een oproer in de korrelige beelden in 09/05/1982. Graffiti op verschillende gebouwen herhalen dezelfde slogan: Matanza del 9 de mayo (bloedbad van 9 mei). Ook beelden van kogelgaten, een menigte op straat en een brandende barricade van autobanden roepen het beeld op van een bloedige confrontatie ergens in Latijns-Amerika, begin jaren 80.
De voice-over waarin een autoriteit terugblikt op de gebeurtenissen, bevestigt het. Hij verdedigt het neerslaan door de regering van protesten door “linkse groepen die uit waren op destabilisatie”, en beweert dat “krachtige beslissingen” nodig waren “om de rust te herstellen”. De retoriek, waarmee de gang van zaken schijnbaar wordt verklaard terwijl essentiële feiten worden verdoezeld, klinkt bekend. Het hervonden beeldmateriaal dat de officiële uitleg lijkt tegen te spreken, is beschadigd en fragmentarisch.
Via een intrige die zich geleidelijk ontvouwt, houdt de film niet zozeer een betoog maar stelt vooral vragen: over wie er spreekt via de taal van beelden en hoe we ons erdoor laten overtuigen. Todat het bewijs erom vraagt nog eens opnieuw te kijken.
