Tijdens een verblijf in haar geboorteland Griekenland hoort Olia dat haar vriendin Sofia kanker heeft, maar dat haar artsen en familie de ziekte voor haar verborgen houden. Olia mag zelf ook niets laten merken en besluit op zoek te gaan naar het hoe en waarom van dit gebruik.
Wat doet het verhullen of juist vertellen van de waarheid met de mentale gesteldheid van de patiënt? Is het beter om niets of slechts het minimale te weten? Of verschilt dat van patiënt tot patiënt? Komt het misschien doordat in Griekenland het woord ‘infantiliseren’ niet bestaat? Of door de angst dat alleen al het uitspreken van het k-woord een doos van Pandora zou openen, met gevolgen die niet te overzien zijn?
Op speelse wijze en met haar theatrale vader als sidekick (die als tandarts zo zijn eigen visie op de kwestie heeft, maar vooral volop geniet van de aandacht van de camera) gaat ze langs bij de medici in haar directe omgeving. En filosofeert ze over haar jeugd, de leugens om eigen bestwil die we elkaar vertellen en verhalen die het leven draaglijker maken.
Stills
