Dertig jaar geleden vertrok Diego Gutiérrez naar Nederland. Voor zijn nieuwste film keerde hij terug naar Mexico, op zoek naar antwoorden op sluimerende vragen. Hoe ga je om met eenzaamheid en verdriet? Hou verhoud je je tot de natuur? Is een gemakkelijker leven, in een land dat minder gevaarlijk is, ook een beter leven?
De adembenemend mooie natuur toont zich in al zijn glorie in het widescreen-formaat waarin Gutiérrez, in nauwe samenwerking met editor Albert Markus, verschillende Mexicanen portretteert. Een boer die terugkeerde naar het erf van zijn vader, een stel jonge natuurbeschermers die een zeldzame vleermuissoort bestuderen, een restaurator die een Jezusbeeld in ere herstelt. Ze worstelen met zingeving, met het geweld in de Mexicaanse samenleving, met pijn uit het verleden.
Het levert een ambitieus en tegelijk bescheiden verslag op: verstrekkend in betekenis, eenvoudig in zijn vorm. In dit gevoelige groepsportret lijkt Gutiérrez op zoek naar een vorm van pijnstilling. Door anderen te observeren, vindt hij troost.
