Na de oorlog van 1993 moesten honderdduizenden Georgiërs hun thuis in het omstreden gebied Abchazië ontvluchten. In Georgië was er nauwelijks opvang; velen van hen vonden een thuis in leegstaande overheidsgebouwen. Zoals het voormalige sanatorium Kartli, genoemd naar een roemrucht koninkrijk uit de Georgische geschiedenis. Zo’n tweehonderd families vestigden zich in het pand, met het idee dat ze er tijdelijk zouden wonen.
Drie decennia later wonen ze er nog steeds, onder steeds erbarmelijker omstandigheden. Een gestaag groeiende scheur klieft het pand letterlijk in tweeën. In de verte schitteren de lichten van Tbilisi, maar in dit ‘paleis’ sterven hun dromen een stille dood. De hoop op een terugkeer naar hun geboortegrond lijkt vervlogen.
Deze observerende documentaire boekstaaft hun strijd voor een menswaardig bestaan, maar vooral hun intieme levens in het gebouw, inclusief homevideo’s van huwelijken en verjaardagen. Het onvermijdelijke vertrek uit het pand is voor velen een vurige wens, maar betekent tegelijkertijd dat ze opnieuw huis en haard zullen moeten opgeven.
