Zomaar een zaterdag in Montreal, op een basketbalveld in de openlucht. Vier jaar lang volgde Mustafa Uzuner de steeds wisselende groep mannen die daar een bal in het net proberen te gooien. Hij schetst een levendig, zintuiglijk portret van deze diverse gemeenschap, waarbij ook het kleurig beschilderde basketbalveld mee verandert. Zelf beschrijft Uzuner het in zijn film als “een dagboek over een plaats, een groep mensen en een spel, of misschien ook een dagboek over de luchten erboven”.
Het werd dan ook geen doorsnee-sportfilm, want om winst en verlies gaat het niet in La cancha (het sportveld). Wel filmt Uzuner uit de losse pols het ritme van het spel en de bewegingen van de sporters. De vrije, instabiele shots maken je deelgenoot van hun wedstrijdjes en de vriendschappen die hier ontstaan. Soms zijn flarden van gesprekken te horen en zwenkt de camera naar de wolkenluchten erboven.
Dit veld is een vrijplaats geworden, juist dankzij de begrenzingen van het hek en de regels van het spel – het leven daarbuiten bestaat voor even niet. Een film als een zwoele zomeravond.
Stills
