Ruim zes miljoen Brazilianen, bijna allemaal vrouw en merendeels zwart, werken als huishoudelijke hulp. Dagelijks boenen ze de vaak paleisachtige woningen van hun werkgevers. Ze brengen kinderen naar school en dienen maaltijden op. Zelf moeten ze het vaak doen met de kliekjes. Het dienstbodenverblijf – nog steeds gebruikelijk in Braziliaanse woonhuizen – beslaat een oppervlakte van maximaal zes vierkante meter. Ze krijgen weinig betaald en maken lange dagen. Toch weten ze een bestaan op de bouwen voor zichzelf en hun kinderen.
Een van hen is de moeder van filmmaker Karol Maia. Maar die wil in eerste instantie niet over haar leven vertellen. Dus interviewt Maia lotgenoten in diverse steden. In een combinatie van historisch onderzoek en persoonlijke memoires diept ze verhalen op over stelselmatige achterstelling, racisme, uitbuiting en eenzaamheid. Tegelijkertijd is de filmmaker zelf het bewijs dat ontsnappen aan armoede wel degelijk mogelijk is. Dat is mede te danken aan een groep vrouwen en de zwarte emancipatiebeweging, die ervoor hebben gestreden dat de Braziliaanse staat hen in 2013 eindelijk arbeidsrechten toekende.
Stills
