In de Argentijnse gevangenis waar hij een straf uitzit koestert Marcos zijn smartphone, waarmee hij contact onderhoudt met familie en geliefden. Het is ook het instrument waarmee hij, op verzoek van filmmaker Toia Bonino (Orione, 2017), zijn dagelijks leven filmt. Zijn opnames en voiceberichten met Bonino over en weer, vormen een schaarse link met de buitenwereld.
Want Marcos’ leven staat op pauze, zijn zoon groeit op in zijn afwezigheid en zijn vriendin lijkt langzaam afstand te nemen. Gedurende zes jaar blijft Marco filmen, aangemoedigd en gecoacht door Bonino. Samen overleggen ze hoe de film eruit zou moeten zien, hoe je interessante kaders maakt en hoe dit scenario zou kunnen eindigen.
Marcos brengt met toenemende creatieve vaardigheid het bestaan in de gevangenis in beeld: het provisorische koken en sporten, de kameraadschap en de gevaarlijke momenten. Maar ook de tergende verveling, de dagelijkse appèls, de doorwaakte nachten en zijn zorgen. Het resulteert in een intiem portret van een gevangenisleven, dat door Marcos’ technische groei als filmer en de collectiviteit van het maakproces, óók een film is over cinema.
Stills
