Multimediakunstenaar Konstantin von Sichart daagt de kijker uit met een animatie die de grenzen van de vrije associatie opzoekt. Een man (de filmmaker?) beklimt een toren via een eindeloze wenteltrap. Waarnaartoe? De stem in voice-over bevat een vleug paniek en wanhoop. Hij denkt aan zijn grootvader. Gaat hij een film over hem maken?
Nog voor deze gedachte vorm heeft kunnen krijgen, wordt hij afgeleid. Daarna is het hek van de dam. Telkens nieuwe invallen verdringen elkaar. “Een neurale rotonde, zoals ze hier in de faciliteit zeggen.” Er zijn monsters, teddyberen, een magisch eiland. “Mijn gedachten voelen als een slechte AI-animatie.” Kan deze dollemansrit tot een uitkomst leiden?
Zijn door impulsieve ontboezemingen voortgestuwde, van een gespannen soundtrack voorziene ideeënstroom ziet de maker op uitvergrote wijze terug in grillige, deels met de hand getekende en deels door AI gegenereerde animatie. Deze film is niet alleen een onderdompeling in een creatief en neurodivergent brein, maar verkent ook de mogelijkheid van een nieuwe resonantie tussen mens en machine – de machine als spiegel, als versterker en soms als troost.
Stills
