De vijfjarige zoon van regisseur Todd Chandler heeft een eigen definitie van tijd. Die bestaat volgens hem uit “een heleboel kleine momenten, en die zet de machine bij elkaar om er minuten van te maken”. Het zet Chandler aan tot een filmisch essay: wat is tijd, hoe beheersen we het en hoe beheerst het ons?
In de loop der eeuwen hebben naties, wetenschap en indrustrie zich samen ingespannen om de tijd vast te leggen in een mondiale standaard, culminerend in ’s werelds meest nauwkeurige klokken, die worden afgesteld op de trillingen van cesiumatomen. Maar dit werd niet zonder slag of stoot geaccepteerd: de standaardisering van tijd werd lang gezien als een koloniaal project, een instrument in het machtspel van het Britse Rijk.
Ook al meten we de tijd preciezer dan ooit, Chandler stelt vast dat onze eigen ervaring van tijd helemaal niet te meten valt. Een ongemakkelijk moment voelt soms als een eeuwigheid, vreugde vliegt voorbij. Tijd blijft een strikt persoonlijke beleving die gedurende ons leven langzaam verschuift.
